Er wordt gegniffeld en gelachen. Zora beweegt niet enkel, ze kan ook nog praten! Zodra er beweging, zeg maar gerust leven in Zora komt, krijg je meteen verwonderde blikken. Iedereen kijkt elkaar aan met ‘twinkelende pretoogjes’. Heb jij dit ook gezien? Zora stelt zich netjes voor, stelt iedereen gerust … en dan komt de echte interactie. Zora kent mijn naam, Ze praat tegen mij. Tegen mij, hoorde jij het ook? Trotse blikken, nog breder grijnzen. Nu is de interactie in volle gang. Hoe kan dit? Hoe weet Zora dat allemaal? Wat weet Zora nog meer? Kan Zora dit? Kan Zora dat? De vragen kunnen niet snel genoeg beantwoord worden.

Ik wil ook een Zora en mag ik ook eens met Zora praten zijn veel terug komende opmerkingen. Soms verwachten de bewoners zelfs net iets te veel: ,,Zora ik wil een koffie met twee zoetjes.’’ Waarop Zora moet antwoorden dat ze dat niet kan, maar wel iemand van de begeleiding wil roepen. De bewoner weer:,, Als Zora dat niet kan, wat hebben we er dan aan?’’   Maar na een leuk gesprek weet Zora het ijs te breken, en wordt ook deze cliënt een grote fan. Hij wilde het lokaal niet verlaten zonder een persoonlijke groet van Zora.

En hierin zit de kracht van werken met Zora. Zora wordt in de beleving van de cliënt een persoontje, een maatje. Dit leidt soms tot ontroerende taferelen. Cliënten proberen Zora gerust te stellen. Gaan ervoor zitten, stellen zich voor, vragen of Zora het wel naar haar zin heeft, of ze Zora niet moeten rondleiden op Zonhove, of ze wil komen logeren. De rollen worden omgedraaid, de cliënten voelen zich even begeleider en verantwoordelijk voor Zora, hun Zora.
Met Zora werken is echt fantastisch.
Zora02